Wat is er mis met tegoedbon?

Mijn vorige column ging over een – naar mijn mening – onterecht opgelegde parkeerboete. Zoiets heet ‘naheffingsaanslag van de gemeente Woerden’. Ambtelijke taal waar je sowieso al een beetje kriebelig van wordt. Ik had formeel bezwaar gemaakt en kreeg een antwoord terug. De schriftelijke reactie die ik ontving van Coöperatie Parkeerservice U.A. in Amersfoort leverde een nieuwe vraag op en daarover zou ik telefonisch worden geïnformeerd. Ik was er na een dag of vijf al over teruggebeld maar de verbinding was slecht in de grensstreek tussen Limburg en België. Later belde ik, zoals door mij was aangekondigd, terug en kreeg ik ‘n alleszins redelijke, waarschijnlijk wat jongere, man aan de telefoon.
Weliswaar lagen onze standpunten wat uit elkaar maar hij gaf wel aan – of toe, ’t is maar hoe je het bekijkt – dat de parkeercontroleurs de instructie hebben om niet met ‘het publiek in discussie te gaan’. Mijn vraag over wat ‘wel of niet op de foto staan’ behelsde, zoals in de reactie van het parkeerhoofdkantoor stond, bleef onbeantwoord; meer precies was mijn vraag:
“Op welke manier werd mijn ‘geconstateerde afwezigheid’ bij de parkeerzuil gecontroleerd?” Gebruikt men daarvoor straatcamera’s of zit er een cameraatje in de parkeerzuil? De man in kwestie wist het ook niet, zo eerlijk was hij wel. Al met al onbevredigend, maar ik legde me erbij neer, indachtig het gezegde “win an argument and loose a sale”. Sympathiek vond ik in elk geval dat die parkeermeneer op mijn belletje gewoon antwoordde met: “O ja, u zou terugbellen over uw bon”. Dus niks naheffingsaanslag of wat dan ook, maar gewoon een bon. Kijk, dan sta je met beide voeten op de grond. Die ‘doe maar gewoon-aanpak’ sprak me wel aan.
Dat bracht mij op de gedachte om eens een aantal van die overdreven kreten en opgeblazen benamingen tegen het licht te houden. We worden er vandaag de dag mee doodgegooid. Als we niet oppassen gaan we het langzaam maar zeker overnemen. Kijk maar naar hierboven; daar ging ik zelf al in de fout met mijn ‘win an argument et cetera’.

Ik geef u enkele voorbeelden die bij mij tot enige irritatie leiden. Zoals de reclame van een IT-bedrijf dat graag uw vraag gaat ‘challengen’. Brrrrr! Ik zou zeggen ‘we proberen uw probleem op te lossen’. Wie woonprogramma’s op tv volgt is inmiddels vertrouwd met ‘mood board’, ‘interior design’, ‘room divider’ en ‘master bedroom’. Als sfeerimpressie, interieurontwerp, kamerscherm, ouderslaapkamer te simpel klinken, houdt het natuurlijk op. Zo mogelijk nóg erger vind ik woorden als ‘babyshower’ en ‘baby gender reveal’. Veronderstelde hoogtepunten in een zwangerschapsperiode waarbij de a.s. moeder in het zonnetje wordt gezet en het geslacht van de verwachte baby wordt onthuld. De neutraal ogende taart bevat van binnen de blauwe of roze kleur die traditioneel hoort bij een jongen of een meisje. Ik vraag mij af hoe het er bij de aanhangers van ‘genderneutraal’ dan aan toegaat.
Bij ‘n fitness instituut zag ik staan ‘small group lessons’, de overige ‘eigenschappen’ werden in het Nederlands aangeprezen. Enkele dagen terug hoorde in Aldith Hunkar, journaliste en radio- en televisiepresentatrice, als gast bij radio NPO1. Zij noemt zich ‘global freestyle multi-media journalist’.

Na de Nations Cup-voetbalwedstrijd België-Nederland kwam ‘n supporter van middenvelder Kevin de Bruyne in beeld met een karton: “Kevin, mag ik uw truitje?” Behalve de beleefdheid die het Vlaams zo kenmerkt, viel mij vooral het ‘truitje’ op; waarvoor wij al lang het woord ‘shirt’ gebruiken. Als Vlamingen al Engelse leenwoorden gebruiken blijkt uit hun uitspraak nog steeds de voorkeur voor de niet-Engelse variant. Zo is benzine tanken, tánken en zeggen zij mátch i.p.v. match.
Al veel langer gebruiken wij andere namen van steden. Op enig moment werd Bombay Mombai, Peking heet al lang Beijing en meer recent schrijven we Kiev als Kyiv. Het woord ‘content’ is al bijna normaal, toch geef ik de voorkeur aan ‘inhoud’. Ook ‘body language’ is zo’n voorbeeld, dus liever ‘lichaamstaal’. ‘Password’ is min of meer ingeburgerd, toch wordt er meestal om uw wachtwoord gevraagd. Als laatste in deze reeks ‘voucher’, meest vertaald als tegoedbon.
Het is wachten op het moment dat u uw tegoedbon wilt inleveren en als antwoord krijgt “wij werken alleen met vouchers”.

Nico Ramaer