Pods

Bij het zien of lezen van het woordje ‘pods’ krijg ik associaties met iPod of Podcast en sinds kort ook met 3-in-1 Pods van Dash. Ongetwijfeld wordt met dat 3-in-1 een drievoudige werking aangeduid. Maar mijn herinnering daarbij zal voortaan doen denken aan de moeite die ik samen met mijn vrouw en zoon heb moeten doen om de verpakking open te krijgen.
Inderdaad, 3-in-1 betekende in dit geval dat er drie volwassenen tegelijkertijd aan een of ander slap plastic groen doosje stonden te rukken, te drukken en te knijpen om dit wonder van een ‘kindveilige verpakking’ geopend te krijgen. Wat uiteindelijk niet lukte.

Eerste reactie was om een schaar te pakken en het ding open te knippen. De tweede gedachte was om meteen een pissig bericht naar de service-afdeling van Procter & Gamble te sturen. Zowel van het eerste als het tweede zag ik af, want het is toch wat handiger om die rare wasbolletjes in een doosje, i.p.v. los, bij de wasspullen te bewaren en die service-afdelingen van tegenwoordig zijn er alleen maar op getraind om je juist niet van dienst te zijn, er van uitgaand dat ze een dergelijk probleem echt nog nooit zeggen te hebben gehoord.
Dus toch nog maar geprobeerd om het open te krijgen. Maar dan wel op mijn manier – die totaal niet overeenstemde met die handige icoontjes op de verpakking. In plaats daarvan maar eens flink trekken aan de beide zijkanten van het deksel. Er kwam zowaar enige beweging in. Al snel kwam ik tot de ontdekking dat – waarschijnlijk vóór het eerste gebruik – het dekseltje grotendeels was vastgelijmd. Met zo’n taaie kleefrand waarmee ook briefkaartjes in tijdschriften zijn gelijmd, maar dan met een 20 keer zo sterke kleefkracht.

Bij een tijdschrift ‘rol’ je a.h.w. zo’n plakdotje met één beweging weg. Hier moest ik millimeter voor millimeter de krachtige lijmresten met een pincet – én met groot geduld – stukje voor stukje los trekken. Het doosje kan nu makkelijk open en dicht maar dit gaat nu zo makkelijk dat van kindveilig totaal geen sprake meer is.
Nou speelt dat bij ons niet met kinderen van in de dertig en veertig. Maar toen de kleine Ramaertjes peuters waren, stonden de gevaarlijke stoffen gewoon in het keukenkastje. De kindveiligheid bestond gewoon uit een éénmalige, maar uiterst krachtige waarschuwing dat ze daar nóóit aan mochten zitten. Als ze een snoepje wilden en zochten, moesten ze dat gewoon even vragen. En het is goed uitgepakt.
Bij onze twee kleinkinderen is dat net zo gegaan.

Ik vind het best bijzonder dat er op dit soort zaken – bijvoorbeeld in tv-commercials – zoveel nadruk wordt gelegd. Temeer daar jonge ouders hun kroost van peuter- en kleuterleeftijd bijna achteloos parkeren in bakfiets-fietsen en zich met doodsverachting in het verkeer storten, om maar te zwijgen van de Stint. De dodelijke blikken die je als medeweggebruiker van deze kindertransportondernemers krijgt toegeworpen zijn veelzeggend. De moeder met kinderwagen die in een verder uitgestorven straat toch precies vóór jouw auto of scooter ferm het zebrapad opstapt, herkent u ongetwijfeld ook. Niet meer dan drie tellen geduld opbrengen en zij bouwt als ouder een ongekend kindveilige situatie in.

Over pods gesproken, deze column kunt u nalezen of nogmaals beluisteren op de RPL-site. En naar verwachting zullen deze columns binnen enige tijd daar ook als echte podcast verschijnen. Alles uiteraard geheel kindveilig.

Nico Ramaer