Het CDA in Woerden roert zich

Toen ik een jaar of vijf geleden startte met deze columns waren deze vooral bedoeld als een papieren voortzetting van de politieke cafés van RPL RuitenTroef. Met nadruk op onderwerpen uit Woerden. Dat was ook de reden dat ik reageerde op een vermeende columnisten-vacature bij de Woerdense Courant. Loes IJpma stopte daar met haar columns die ik overigens als ‘n soort persoonlijk dagboek zag, gezien de telkens terugkerende – beetje tuttige – ervaringen met haar kinderen op de dagopvang en op school.

De WOC schreef dat zij niet zaten te wachten op politieke columns, want dat was ‘n uiterst onwenselijke ontwikkeling. Mijn tegenwerping dat feitelijk alles politiek is of daar minstens raakvlakken mee heeft, maakte kennelijk geen indruk. Bovendien zou de WOC al recent zijn voorzien van twee uitstekende columnisten, zo kreeg ik te horen. Opmerkelijk was dat de eerstvolgende column die verscheen ná mijn ‘sollicitatie’ droop van de politieke saus die ik voorheen juist zo miste; het betrof het toen nieuw
voorgenomen verkeersroulatieplan op de ring in de Woerdense binnenstad.

Later heb ik mijn scope verbreed. Maar Woerden en ‘de politiek’ blijft natuurlijk altijd ‘n aandachtspunt. Of het nu met een krantenpet op is of anderszins. Eind vorige week viel mij op dat Job van Meijeren als CDA-fractievoorzitter in Woerden de voorpagina van de NRC haalde. Aan de vooravond van het CDA- congres werd nog eens duidelijk gemaakt dat de CDA-bestuurders “vraagstukken over leven en dood” niet als een vrije kwestie willen overlaten aan een rauwe vorm van meerderheidspolitiek. Volgens mij wordt hier even fijntjes aangestipt dat de democratie voor sommige zaken terzijde dient te worden geschoven.
Het betreft het initiatief wetsvoorstel van D’66 inzake voltooid leven. De CDA-resolutie zou met haar opstelling over voltooid leven de formatie nóg lastiger maken, meldde de NRC. Enerzijds verbaasde het mij niet dat deze CDA-opstelling mede het initiatief is van Job van Meijeren, een – nog steeds – jonge maar bovenal energieke politicus. Anderzijds had ik Job een wat progressievere, meer flexibele, opstelling toegedicht. Dat de aandacht voor goede zorg, waardig ouder worden en het tegengaan van eenzaamheid in het VVD/D’66 document over onvoltooid leven, beter zou kunnen wil ik graag van het CDA (en ook de CU) aannemen maar uiteindelijk komt het toch neer op een spijkerharde blokkade. „Het een vrije kwestie laten heeft niet onze voorkeur, omdat je dan in een kabinet nergens voor staat”, zegt Job van Meijeren. Duidelijke taal die onverkort leidt richting “jezelf buitenspel zetten” als het om kabinetsformatie-onderhandelingen gaat. Principieel is het zeker en dat verdient respect. Een insider zei mij dat het CDA het CDA niet zou zijn als er toch niet iets op gevonden wordt.

Mij lijkt het in eerste instantie een pyrrusoverwinning. Iets dat je zoveel moeite kost dat je het praktisch als ‘n nederlaag moet zien. Engelstaligen duiden dat zo plastisch als “win an argument and loose a war”. Er zijn in Nederland ongeveer 7 miljoen christenen waarvan er ruim 4,5 miljoen stemgerechtigd zijn. Met een kiesdeler dit jaar van afgerond 70.000 – elke 70.000 stemmen leveren 1 zetel op – zouden er zo’n 65 “christenzetels” behaald kunnen worden. Het werden er 23 van die potentiële 65: 15 voor het CDA, 5 voor de CU en 3 voor de SGP. Gezien deze verkiezingsuitslag vraag ik mij af: “Hoe zwaar zou zo’n onvoltooid leven benadering nou écht wegen bij de christenkiezers?”

Nico Ramaer