Help…. heeft u wat over voor een ander?
Door corona raken steeds meer mensen in de problemen. De voedselbanken en opvang door het Rode Kruis krijgen het merkbaar drukker. Er werd nog onlangs via diverse media opgeroepen om hiervoor geld aan het Rode Kruis te doneren.
Ongetwijfeld komen er ook bij u mensen aan de deur om voor een ‘goed doel’ te collecteren. Soms lijkt dat meer op colporteren. In begrijpelijk nederlands: ‘leuren’. Zoals oliebollen voor de locale voetbalclub, studenten die de landbouw in Malawi willen stimuleren, de betrokken burgers van speeltuin- of oranje- vereniging en de meer gekende inzamelaars als KWF en Hartstichting. Meestal rond etenstijd. Een ANBI-status voor goede doelen en ‘n ID om de nek van de student/collectant komen betrouwbaar over, maar het blijft toch allemaal een beetje ongemakkelijk.
Het landelijk bekende Primera-avondklokrelslachtoffer uit Den Bosch, gunden we van harte alle steun. Niks ANBI daar of wat dan ook, gewoon even met de pet rond. Zoiets raakt ons ongewild meer dan een wees uit Ethiopië die aan een nieuwe rolstoel toe is: het spontane tientje voor Den Bosch tegenover de plichtmatige euromunt in de collectebus voor Afrika.
In het dorp waar ik nu bijna acht jaar woon – tussen Woerden en Bodegraven – kent iedereen iedereen, denk ik. Wellicht dat ze met name mij als ‘outsider’ kennen, andersom is het vrij beperkt. De sociale druk om tegen elke stroopwafelaanbieder aan de deur te zeggen “ja, is goed hoor, wat kosten ze?” is onmiskenbaar aanwezig. Het gevoel daarbij is een soort “jezelf-voor-de-gek-houden”. Iets dat telkens weer bovenkomt als deelnemer aan postcodeloterij of de zonnebloem-loten. Het enige tastbare dat je er aan overhoudt is de bankafschrijving, dus dwing je je gedachten richting: “‘t is voor het goede doel”. Enigszins in dezelfde categorie ligt het verzoek, van of via een goede bekende om aan een specifiek goed doel te doneren. Het overkwam mij onlangs. Het betrof de kosten voor de opleiding van een hulphond. De cliënt in kwestie – patiënten bestaan niet meer – is iemand met een lading psychische aandoeningen. Voor zo ver ik het uit de beschrijving kon halen, rondom verzorgd met allerlei ondersteuning – ook financieel vanuit de WMO – en een liefdevol gezin. Maar een hond kan net dat therapeutische zetje in de goede richting zijn, alleen ‘t geld dáárvoor moest privé worden opgehoest. Dat brengt mij bij een veel groter issue, van dit soort problematiek wemelt het ongetwijfeld in Nederland. En zoiets zou van overheidswege geregeld moeten zijn. Hef desnoods een heel klein stukje extra belasting bij elke belastingbetaler. Schaf collectes af, stop met emo-tv en betaal naar eer, geweten én een neutrale weging vanuit een speciaal Goede Doelenfonds. Want nu bepaalt de ‘geluksfactor’ zo iemands welzijn. Je moet maar net die aardige buren of vrienden hebben die jou écht willen helpen.
Irritant is dat wanneer je een bedrag aan ‘n fondsenwerver hebt overgemaakt, je meteen in ‘t systeem zit. Elke nieuwe collecteronde valt er ‘n voorbedrukte acceptgiro in je bus, sterker nog je ontvangt zelfs herinneringen als je niet snel genoeg ‘betaalt’. Enkele weken terug doneerde ik aan de MLD-stichting; mijn vrouw heeft dat soort klachten. Een paar dagen geleden ontving ik weer zo’n verzoek van de MLD. Niet raar dat mensen ‘t soms zat zijn. Ik begreep dat het geld voor de hulphond nagenoeg binnen is. Nu maar hopen dat ook de hondenbrokken betaald kunnen worden. Ironisch? Ik zal het niet ontkennen.
Nico Ramaer