Handhaven
In het kielzog van diverse festiviteiten en herdenkingen in ‘t land, ook mèt en door de Oranjes, was er op de achtergrond ook de ongemerkte koppeling met de wapenspreuk van het huis van Oranje-Nassau aanwezig: “Ik zal handhaven”. Opvallend bij alle gebeurtenissen waren de diverse manieren van handhaven of juist het gebrek daaraan.
Al jaren ben ik verklaard voorstander van handhaven, al heeft dat niets met het koninklijk huis te maken. Daarbij gaat het om de meer op de maatschappij gerichte manier van ‘ieders gedrag’ in het dagelijks leven; en om dit te laten verlopen zoals het is bedoeld én in veel gevallen in de wet is vastgelegd. Handhaven is niks meer of minder dan de wet naleven. Met dat handhaven wordt af en toe een loopje genomen, zowel door de ‘te handhaven’ burger als door de ‘wet-handhaver’ zelf, hebben we al vaak gezien in dit coronatijdperk.
Vijf weken terug was ik zelf “slachtoffer” van een handhaver. Na vele maanden opgehokt thuisblijven vond ik het begin april tijd om met mijn vrouw weer eens ‘n lekkere wandeling in een rustig bos te maken. Dat werd Landgoed Den Treek-Henschoten bij Maarn, 42 km en een goed halfuur rijden hier vandaan. De auto op ‘n plek naast de niet doorgaande verharde weg neergezet, een paar meter het bos in, keurig tussen de bomen. Bij terugkomst zat er een nat verregend, gescheurd vodje onder m’n ruitenwisser. Daar was nog net op te lezen dat d.m.v. deze ‘Mededeling van beschikking’ was geconstateerd dat met dit voertuig een verkeersvoorschrift was overtreden; een doorgelopen vignetje duidde wellicht op Landgoed Den Treek-Henschoten. Mijn eerste indruk was dat ‘t kwajongenswerk betrof. Daarom vlakbij in dit stille bos aan iemand in de tuin bij een groot huis gevraagd wat dit betekende. “O, is ‘ie er weer?”, zei de man. “Da’s erg jammer. Meestal krijg je een waarschuwing”.
Ik was totaal verbaasd, heb nog enkele foto’s genomen om te ontdekken en aan te tonen dat er geen verkeersborden of andere waarschuwingen stonden. Sterker nog, ik had de auto juist ‘n meter of tien ‘t brede bospad ingereden omdat ik anders mogelijk te dicht bij een rood bordje “brandbluspunt” kwam te staan. Hoe dan ook, een voor mij onduidelijke situatie en daarom vond ik de 2 weken later ontvangen verkeersboete van € 109 wel ‘n erg forse sanctie (feitcode R315B – stilstaan op trottoir, voetpad, fietspad of ruiterpad – niet de rijbaan gebruiken). Ik ben met mijn verweer met foto’s bij de Officier in beroep gegaan en wacht ‘t nu af. De tv-beelden van grote groepen optrekkend volk in ‘t Vondelpark, op het Museumplein en bij de Arena zonder dat echt wordt gehandhaafd – lees massaal bekeurd – komen extra onrechtvaardig over. Eerlijk is eerlijk, ik heb wel eens ‘n prent gehad omdat ik het risico nam om ‘even’ ‘n boodschap te doen zonder de meter te vullen. Da’s echt eigen schuld. Maar ‘dit’ is wat mij betreft iets heel anders.
Morgen is het Moederdag en dat moet wel gehandhaafd worden, vind ik. Het gaat vooral om het in stand houden van ‘n traditie. En tradities worden ons links en rechts afgepakt, dus dit moet blijven ondanks het uiterst commerciële sausje dat er rijkelijk overheen wordt gegoten. Moederdag stamt uit de tijd van de Grieken, en werd 1½ eeuw geleden in de USA opnieuw ontdekt. Eerst om na de Burgeroorlog pacifisme en ontwapening door vrouwen te ondersteunen. Pas in 1914 werd met steun van de Amerikaanse president, Mother’s Day – op de 2e zondag in mei – als erkenning voor het goede werk dat vrouwen in voorgaande decennia hadden gedaan, uitgeroepen tot nationale feestdag. Bijna 100 jaar geleden kwam Moederdag naar Nederland overwaaien wat toen vooral gekoppeld werd aan het geven van bloemen. Inmiddels is dat uitgegroeid tot een breed scala aan geschenken.
Ik hoop dat de handhaversmeneer of -mevrouw van Den Treek-Henschoten zijn of haar moeder morgen een leuk bosje bloemen brengt zonder teveel op de omgeving te letten.
Nico Ramaer
