Begrijpen of Begrip
De woorden ‘begrijpen’ en ‘begrip’ lijken enigszins op elkaar, maar hebben een totaal verschillende betekenis. Begrijpen is snappen. Begrip hebben is goedkeuren, het ermee eens zijn. Toch worden ze vaak door elkaar gebruikt, als ware de betekenis min of meer hetzelfde.
Eind vorige week was er een boerenprotest voor het gemeentehuis in Woerden. Melkveehouder Peter Versteeg legde als woordvoerder van de protesterende boeren uit hoe hun zorgen moeten worden geduid. Daaruit kwam meer nuance naar voren dan ik de afgelopen tijd van menigeen heb gehoord en gelezen. Ik nijg ernaar bij ‘zijn uitleg’ begrijpen en begrip op één lijn te plaatsen. Hoe dan ook, met de camera van RPL erbij ontkom je er als politicus kennelijk niet aan om – op een naar mijn inzicht wat opportunistische manier – daarbij aanwezig te zijn. Op de beelden zag ik onder andere Femke Merel van Kooten en Reem Bakker met prikkende riek richting Jaap van der Does. Uiteraard ook Toos van Soest die tevens een boeren ‘pro-motie’ indiende; gezien haar CDA-pet kan zij niet anders. Ook de insteek van de Rabobank – enkele weken terug in de Telegraaf – dat de overheidsblik op stikstof wel erg éénzijdig is, moet worden gezien als een “wij van wc-eend” houding. Immers, de boeren zijn hun grootste klant. Op een van de protestborden voor het gemeentehuis aan de Bleek werd aangegeven dat de ‘koeiemart’ er wel eens aan zou moeten geloven; laat ik dáár nou niet echt slecht van hebben geslapen.
Begin deze week blokkeerde een vijftigtal trekkers het distributiecentrum van Jumbo in Woerden om hun mening te onderstrepen. Ook later in de week in Bleiswijk. De sfeer zou gemoedelijk zijn. In Heerenveen ging het er minder vriendelijk aan toe. Bij Heerenveen denk je aan voetbal, schaatsen, de fietsenfabriek Accell met merken als Batavus, Sparta, Raleigh, KOGA, Babboe en nog veel meer. Maar je denkt niet aan protesten die zo hevig zijn dat de politie zich, al of niet terecht, zo bedreigd voelde dat er werd geschoten. Terecht zegt de politie dat de Rijksrecherche aan waarheidsvinding moet doen en er geen vroegtijdige conclusie moeten worden getrokken. Boeren die woensdagavond aan tafel zaten bij Op 1, straalden pure aversie uit; de onberedeneerde afkeer droop van het scherm. Een welgemeende wijze waarschuwing, kortgeleden op facebook, van Bennie Jolink komt niet echt aan. Juist, Normaal, de Nederlandse rockgroep die als grondlegger van boerenrock wordt gezien. “Ik wil toch iets zeggen over de boeren, al weet ik nu al dat ze dat niet fijn vinden om te lezen”, begint de zanger zijn bericht. Hij snapt dat de boeren zich zorgen maken, maar waarschuwt dat ze geen “nieuwe vijanden moeten maken”. De zanger spreekt zich fel uit over het protest voor het huis van stikstofminister Christianne van der Wal.
Soms zie ik een optocht van oude klassieke, wat kleinere trekkers en dat ziet er zo vriendelijk uit dat dit bij mij een waarderende glimlach oplevert. Maar wat er nu gebeurt komt op mij allemaal erg bedreigend over. Vooral het massale van het protest. Dat slechts enkele extreme lieden het voor al die goedwillende boeren verpesten, gaat er bij mij niet in. Die slecht willende lui zijn ongetwijfeld binnen de hele boerenscene bekend. Stel dat het om 5% gaat, dan zijn dat er op een groep van 50 trekkers afgerond drie. Als écht goedwillende boer – in mijn voorbeeld 47 – rijd ik dan niet mee. Dus waar al die optochten met vele trekkers vandaan komen? Ik begrijp het niet. U begrijpt mij vast wel. Nog een ding over het beruchte stikstofkaartje. Eergisteren legde Pieter Omtzigt nog uit dat de wijze van presenteren – noem het communiceren – niet bepaald lekker is gelopen, maar ook de wettelijke grondslag hiervoor feitelijk nog ontbreekt omdat de stikstofwetgeving nog niet rond is.
Over wetgeving gesproken, verwacht wordt dat a.s. maandag bekend wordt dat de uitzonderingspositie voor het uitrijden van mest, zoals die nu nog voor Nederland geldt, per volgend jaar komt te vervallen. De Europese Commissie maakt daar een einde aan. Zoals de sfeer nu is zal dit nieuwe ‘munitie’ zijn voor de boeren om zich te roeren.
Vrijdag 1 juli voerden ook de huisartsen actie. Zij staakten. Niet dat dit veel impact heeft want mijn indruk is dat ze vaker niet dan wel bereikbaar of aan het werk zijn. Er zijn te weinig artsen, geven zij zelf aan. De normpraktijk is enige tijd terug verlaagd naar iets minder dan 2.100 patiënten. Zeventig jaar geleden was het kennelijk geen uitzondering dat dit aantal aanzienlijk hoger lag.
Er was nog ‘n scheiding tussen ziekenfondsverzekerden en particulieren. De vergoedingsnorm voor de huisarts werd toen gesteld op 3.000 ingeschrevenen. Wie meer patiënten had ontving daarvoor als huisarts geen extra vergoeding. Toch was de huisarts in mijn herinnering altijd bereikbaar en hij kwam 24/7 op huisbezoek als dat nodig was. De artsen worden vandaag de dag opgezadeld met allerlei administratieve rompslomp. Toen mijn vrouw, onwetend van de stakingsactie, die vrijdag de praktijk belde om een afspraak te maken werd er sneller dan gebruikelijk opgenomen. Het was niet acuut, maar toch wel dringend. Voor het broodnodige ‘inplannen’ van oogheelkundig ingrijpen was minimaal een verwijzing nodig. Een chronisch probleem dat zich van tijd tot tijd bij haar voordoet, dat ook in het dossier staat en waarvoor ze enkele jaren terug al zo’n operatief ingreepje onderging. Oogheelkunde Antonius verwees terug naar de huisarts, “laat die eerst maar even kijken”; die moet immers poortwachter spelen. “Nee, vandaag kan ik niet in het systeem” zei de doktersassistente, u moet maandag maar weer bellen (niet bepaald lekker efficiënt). Dinsdag bezocht ze de huisarts die aardig, kundig en meedenkend optrad: “De wachttijd voor oogheelkunde is zomaar twee maanden. Om die tijd te overbruggen, schrijf ik u een zalf voor”. Nog dezelfde dag belde Oogheelkunde van het Antonius Utrecht spontaan dat mijn vrouw één dag later (woensdag) in de middag kon langskomen. De door de huisarts voorgeschreven, nog niet afgehaalde, zalf mocht volgens de oogarts niet worden gebruikt en dat gaven we meteen door aan de apotheek. Dat werd gewaardeerd. Hoe dan ook, alle rompslomp is door het systeem zélf in het leven geroepen. De verzekeraars voorop!
Daarom, dames en heren verzekeraars, geef huisartsen en patiënten-die-het-begrijpen en die dit onderling efficiënt regelen een bonus of een korting op de premie. Worden we allemaal beter van. Zou zelfs zonder trekkers kunnen worden geregeld. Met een beetje begrip valt dit voor iedereen te begrijpen.
Nico Ramaer